Жалил Чаваншир - "КEТА ОЛМАГАН ОДАМНИНГ ШEЪРИ" (Özbəkcə)

Қайга чиқиб кетарсан,
Кетмоқликка йўл йўқдир.
Видо айтмоққа одам,
Силкимоққа қўл йўқдир...

Аммо ёза олмайсан бу кўнгилнинг ёлғизлигини...
Бироз жон қийналиши,
Бироз нигорон бўлмоқ,
Юрагим бўш, қўлим бўш...
йиғлайдирман, сўнарман.
Эшик тақиллар бирдан, ичкарига қочарман.
Лекин яшаб бўлмайди, одам каби ҳеч яшаб...
Бахтсиз ғам ўртасида улғаяман, ўламан.

Сиқар теварагимдан мени совуқ деворлар.
Бу эшик остонаси ғарибу бечорадир.
Қайдадир узоқларда сўнольмаган умид бор.
Энг буюк фожеадир инсон умидсизлиги...
Сен энг сўнгги умидсан
Хотирам орасида.
Энди менга “кетма“, де, қолгум бирга бир умр.
Энди сенинг дилингдан гўзал янграсин исмим.

Узоқ эсга оламан сўнгги бор кетишингни...

Қўлларимни силкидим, кетдим ва ҳеч қайтмадим...

Воҳ, кетаримда бу кўчалар сени эслатар тинмай...

Озар тилидан Раҳмат Бобожон ўгирди.

Gedə bilməyən adamın şeiri...

Hara çıxıb gedəsən?
Getməyə yer də yoxdu...
Vida etməyə adam,
Sıxmağa əl də yoxdu...
Daha yazmaq da olmur bu boyda tənhalığı...
Bir az can sıxıntısı
Bir az nigarançılıq
Ürəyim boş, əlim boş
ağlayıram, susuram
Qapı zəngi çalınır, pəncərəyə qaçıram.
Daha darıxmaq olmur, adam kimi darıxmaq...
Mayın tam ortasında üşüyürəm, donuram.

Sıxır məngənəsində məni soyuq divarlar.
Bu qapının o tayı günəşlidir, istidir.
Hardasa çox uzaqda öləziyən ümid var.
Ən böyük faciədir kişi ümidsizliyi...
Sən sonuncu ümidsən Bu yadlar arasında
Bircə dəfə "getmə" de, qalım birgə yaşlanaq.
Bircə dəfə dilindən gözəl səslənsin adım.
Yaxşı xatırlayıram sonunucu gedişimi,

Pencəyimi götürdüm, getdim və qayıtmadım...

Bax, getsəm, bu küçələr səni darıxdıracaq...